Ermelose gezichten in coronatijd

“Of we baalden bij FC Horst? Natuurlijk. Vergeet niet: we stonden met ons eerste damesteam gewoon tweede in de competitie. We hadden zelfs twee wedstrijden minder gespeeld dan de koploper. Dat kampioenschap lag voor het oprapen. En toen kwam corona. Als ik eraan terugdenk kan ik er nog chagrijnig van worden. Het was mijn eerste jaar als trainer en het liep allemaal zo lekker. Met elkaar bouw je iets op. Alles klopte. Maar half maart zakte de moed snel in de schoenen. Het team heeft een appgroepje. Iedereen stuurde dezelfde berichtjes. Wat? Ah nee! Ja hoor, zal je net zien.”

“Een paar weken later voelden we allemaal wel aan: dit is einde competitie. En zo is het gegaan. Op een zaterdag in mei schoot mij door het hoofd: vandaag zou anders onze  kampioenswedstrijd worden gespeeld. Daar denk je dan toch even aan. In die periode gingen trainingen niet door, je mocht niets. Onze dames zijn allemaal volwassen en kunnen zelf ook verzinnen waarom het gaat zoals het gaat. Maar je houdt eerst toch nog even hoop. De dames ook, superfanatiek. Geen types die het stiekem wel prima vinden dat ze opeens al die avonden en zaterdagen vrij waren. Ze stonden te trappelen, maar het was ons niet gegund.”

“In juni konden we eindelijk het veld weer op voor een paar trainingen. Heerlijk. We hebben wel eerst bij elkaar gezeten. Zo van: hoe hebben jullie dit beleefd? Bij iedereen was begrip  voor de situatie. Sommige belangen wegen nu eenmaal zwaarder. Nu het nieuwe seizoen is begonnen, pakken we de draad gewoon weer op. Zelf heb ik die vrije uurtjes goed besteed. Mijn vrouw is nagelstylist en had een behandelruimte nodig. In die periode heb ik mooi onze garage verbouwd. Ah ja, ieder nadeel heeft zijn voordeel.”